Glendhoh, wong sugih sing kondhang medhit ing salah sijining kampung pinggiran ing Kutha Solo saiki kerep nesu karo rewange sing jenenge Klithuk. Prekarane sajane amung sepele. Yakuwi prekara sogok untuk sing kanggo ngilangi sliliden ing untu sawuse rampung mangan.
Dina kuwi kaya biasane, Glendhoh muring-muring amarga meruhi sogok untuk sak wadhah sing lagi esuk mau dituku ing supermarket wus entek gusis, amung kari wadhahe.
Glendhoh: Thuk…Klithuk. Mrenea!!
Klithuk: Wonten dhawuh punapa juragan.
Gledhoh: Karepmu kuwi kepriye ta! Yen tak kandhani mbok rungokake apa ora ta??
Klithuk: Lhah…wonten punapa nggih? Kula kok mboten sumerep.
Glendhoh: Kowe ki pancen seneng gawe aku nesu. Coba eling-elingen. Aku wus kaping pira ngandhani kowe, supaya ngirit nalika nganggo sogok untuk. Saben-saben mesthi mbok entekke. Sajane caramu nganggo kuwi piye ta??
Klithuk: Ooo..nuwun sewu juragan. Makaten, untu kula punika nembe sakit. Wonten ingkang krowok. Saben bibar nedha, mesthi kathah ingkang nyangkut. Mila, kula kathah ngangge sogok untuk lan sasampunipun inggih kula buwang, Ngertos-ngertos isinipun sampun telas.
Glendhoh:Ning caramu ya aja ngono kuwi. Marai boros, ngerti po ra??
Klithuk: Inggih juragan, kula janji mboten nelasaken sogok untu malih.
Liya dina, Glendhoh sing lagi wae mulih saka kantor lan mlebu ruang tamu meruhi wadhah sogok untune isih apik. Disawang tenanan, isine ya isih akeh, ora kaya adate. Glendhoh banjur jupuk siji lan dianggo cuthik-cuthik untune.
Klithuk: Sugeng rawuh juragan.
Glendhoh: Eh Thuk. Aku seneng meruhi kahanan iki. Saiki kowe pinter dikandhani lan nurut omonganku. Sogok untune isih akeh. Kayane kowe wus bisa ngirit anggone nganggo sogok untu. Ora kaya sing mbiyen-mbiyen. Apa untumu wus mari? Ora krowok maneh?
Klithuk: Mboten juragan. Untu kula taksih krowok.
Glendhoh: Lhah? Dadine kowe ya isih prelu sogok untu? Terus, seprene iki nganggo apa? Kok sogok untuk ing meja adate tak sawang isih wutuh?
Klithuk: Nggih taksih ngangge punika juragan. Namung sasampunipun ngangge kula wangsulaken malih wonten wadhah. Supados ngirit.
Glendhoh: Lhah?? Dadine sing tak anggo iki sisamu??
Panglaris
“Anyar ya mas nang kene, aku bola bali liwat kene lagi wae ngerti ana angkringan nang papan kene?”
Paimin sing lagi ndingkluk ngantuk-antuk mak jenggerat kaget. Sanajan isih sore nanging thenguk-thenguk nunggu wong tuku ora teka-teka njalari ngantuk. Dadi dheweke kaget nalika ana pawongan neng ngarep rahine lagi mangan cakar.
“Ohhhh, nggih pak, nembe seminggu wonten mriki.”
“Kok sepi ngene mas. Iki, enak tenan iki cakare. Masak dhewe iki, Mas,” pitakone karo ora leren olehe ngrumuti cakar.
“Masak piyambak, Pak.”
“Enak tenan iki mas, menawa akeh sing ngerti angkringanmu iki mesthi ramene. Cakar iki bisa dadi jalaran ngramekake angkringanmu iki.”
“Niku rak cakar biasa tha Pak, cakar pithik. Sanes panglaris. Pundi saget ndadosake kathah tiyang jajan mriki.”
“Maksudku kuwi ora ngono mas. Sinten asmane sampeyan?
“Kula, Paimin, Pak.”
“Maksudku ora ngono, Mas Min. Cakar iki enak. Aku kawit cilik seneng mangan cakar amarga mangane kudu telaten. Digrumuti siji-siji iki sikil pithik sing cilik-cilik iki. Merga sikil pithik kuwi ujude kaya oyot wit-witan, ngendikane ibuku biyen, mengko menawa wis gedhe sikilku bakal pengkuh. Kaya wit- witan kae. Janjane ora bener. Mung dhek jaman aku cilik, ibuku bisane nukokake lawuh mung sikil pithik kaya ngene iki. Kuwi sebabe aku seneng mangan cakar nganti umurku samene. Nganti aku dadi dosen saiki, isih seneng mangan cakar. Menawa arep nemu cakar lungaku menyang akringan. Ngono, Mas Min, he he he,” bapak kuwi mau cerita akeh-akeh karo guyonan.
Paimin, seneng ngrungokake. Guneme bapak kuwi mau isi lan sajake wong pinter. Katon seka nyandange lan tindak tandhuke.
“Terus niku wau Pak, bab cakar sing dados panglaris niku wau. Cakare dinapakake, Pak? Napa dijur alus terus disebarke sekitar mriki napa pripun?”
“Ha ha ha ha,” bapake malah ngguyu seru. Paimin dadi bingung dhewe.
“Ora ngono, Mas Min. Menawa mangkono kuwi mau panglaris jamane simbah-simbah. Saiki wis bedha. Panglarise kudu nututi jaman,” wangsulane bapake.
“ Saiki ngene wae, Mas. Panglaris sik tak omongke kuwi mau, bakal tak jlentrehake marang Mas Min. Nanging ora sepisanan wengi iki. Tak omongke sethithik-sethitik ning lakonana. Mengko tak jamin angkringanmu rame. Piye, saguh ora?”
“Terus mangkih kula mbayar pinten, Pak? pitakone Paimin.”
“ Ha ha ha ha,” bapake ngguyu maneh. Malah tambah seru. Katon bungah atine.
“Ora perlu mbayar. Nanging sampeyan kudu manut lan saguh nglakoni.”
“Nggih pak, kula manut. Pokoke lantaran dodolan kula laris, kula manut Bapak!”
“Ya wis. Menawa sampeyan manut karo aku.”
Bapak sing sajake wong apik trus pinter iku banjur aweh pitutur marang Paimin. Jare syarate sing sepisanan kudu dilakoni Paimin, Paimin yen bakulan kudu rapi. Klambi dilebokake, nganggo sepatu. Setlikanan. Sanajan sandhangane ora apik banget ora ngapa-ngapa. Waton kabeh katon resik lan apik. Ora semrawut. Rambute kudu Klimis. Sing saiki rada dawa awul awulan kuwi dipotong ndisik. Diminyaki. Minyak murahan ora ngapa-ngapa, sing penting kena dienggo ngatur rambute.
Uwis ngono, tambah nganggo wewangen, men sing padha tuku ora semaput mambu kringet kecut. Bakul angkringan kuwi cedhak karo geni, panas, njalari kringeten. Mengko menawa sing tuku akeh, kudu mlaku rana rene. Ngeterke wedang lan liya-liyane, mengko nek ambumu kuwi ora mbetahi, sing padha tuku bisa-bisa bubar kabeh. Kabeh kuwi mau men sing padha tuku nang angkringan iki ora jijik karo bakule. Disawang kepenak lan nyenengake. Wong bakulan menawa katon kusut tur mbeyeyet, ora sumringah, njalari males wong sing arep mampir. Menawa wis kebacut mampir kapok.
Kuwi mau syarat sing sepisanan. Paimin sing kepingin mbuktekake panglarise bapake uga semangat banget. Esuke, sandhangan sing arep dienggo mengko sore, dikumbah. Awan garing banjur disetlika. Sepatune sing katon wus rada elek diresiki resik. Dilap nganggo banyu wis dirasa cukup, wong dheweke ora duwe semir sepatu. Kabeh kuwi mau dicepakake, siap dienggo mengko sore, Ngendikane bapake arep teka maneh. Arep menehi syarat panglaris liyane.
Bar magrib bapake teka maneh. Ora mung dhewekan. Bapake nggawa kanca. Wong loro. Paimin seneng wae, merga saya akeh kanca-kancane bapak kuwi sing diajak moro, berarti dodolane sansaya akeh sing payu. Paimin mesem.
Bapake teka meneng wae, langsung mangan cakar, anteng. Sajak nikmati olehe mangan. Sing ndeleng kana kene malah kancane sing loro kuwi mau. Banjur malah ngajak tetakonan marang Paimin. Suwe-suwe kok tekan anggone Paimin nyandhang. “Sampeyan bakul nyentrik, Mas. Walah-walah, lagi saiki aku ketemu karo bakul angkringan sing rapi kaya ngene, ya ora Mas No,” karo noleh kancane sing siji. Pawongan kuwi kok sajak ngoda. Paimin meneng wae. Arep wangsulan kok ora ngerti kudu wangsulan apa, kepriye. Nyandhang kaya mangkana dheweke wis krasa ora bebas. Rasane wagu, saknyatane ya apik. Mau dheweke sempat ngaca nalika liwat omah sing kacane riben. Jebul kok dheweke kuwi bagus.
“Ora, Mas, ora apa apa. Apik kok. Aku seneng ana bakul nyenengake disawang kaya sampeyan niku. Resik, apik.”
Paimin wangsulan semu mesem, niki rak kangge nampi panglaris saking Pak niku tho pak,” Paimin karo ngarahke dagune marang bapake sing lagi anteng mangan sate. Bapake meneng wae. Kancane sing pitakonan karo Paimin kuwi mau mung ngguya ngguyu, noleh marang bapake karo nepuk-nepuk pundhake.
Nalika bapake arep muleh, kancane wis mlaku ngadoh, dheweke nyedhaki Paiman. “Apik mas, seneng aku. Sampeyan wis manut. Saiki tak kandhani panglaris sawise sampeyan nglakoni sing sepisan niku.” Bapak kuwi mau banjur ngendika sethithik tapi diturut tenan karo Paimin, sebab dheweke mikir, mesthi sesuk dheweke teka maneh, tur nggawa kanca.
Wiwit sesuk, menawa Paimin dodolan, kabeh kudu resik. Panganane, uga piring lan piranti liyane.Ngendika mangkana bapake langsung lunga nyusul kanca-kancane. ”Eh mas, natane sing apik,” Wis karo mlaku, bapake isih merlokake noleh marang Paimin. Paimin mikir mbokmenawa resik kuwi mau dienggo syarat kanggo nampa panglaris, dilakoni wae dening Paimin. Sesuke, angkringane Paimin kinclong tenan. Kabeh barang resik. Ngature barang uga apik. Ora semrawut. Rada wengi, bapake teka maneh nggawa kanca. Ora suwe disusul karo kancane sing wingi, kancane kuwi mau ya nggawa kanca liya. Paimin seneng banget. Dodolane mesti cepet enthek.
Bengi kuwi bapake ngendika maneh marang Paimin. “Mas, Min, iki sesuk angkringanmu mesti bakal rame. Mas Min mesti butuh papan sing luwih jembar. Mas Min pindah wae, kae rada ngalor kana kae. Sisih kana kae lho, tembunge karo nduduhi panggon sing dikarepake. “Papan jembar kae sapunen, resikana. Sesuk, menawa dodolan karo nggawa klasa. Mengko klasane digelar. dienggo lesehan sapa-sapa sing tuku nang kene.” Bapake njelaske C M,,,karepe marang Paimin.
Sawise tetembungan sing miturut Paimin aji panglaris kuwi, bapake ora langsung melu kanca-kancane. Malah ngajak Paimin…, dudu, dudu ngajak rembukan. Wong sing dingendikaake ora ajeg. Ngalor ngidul ora ana judule. Dasar Paimin, dheweke ya ngrungokake, malah bisa cerita akeh bab sabendinane lan pengalamane. Wong loro padha omong-omongan nganti suwe. “Sampeyan dasare grapyak kok, Mas Min, kuwi kudu Mas Min patrapake nang sapa wae sing tuku nang kene. Kabeh sing tuku disapa. Menawa wis kenal, menawa teka takoni kabare. Uwis, mung kuwi. Kabeh sing wis dilakoni karo Mas Min kawit tak omongi kae aja ditinggalke. Diugemi terus, saklawase bebakulan,” pituture bapake. Paimin manthuk-manthuk sinambi mesam mesem, ning ora kumecap.
“Terus kapan kula nampi panglarise, Pak?” pitakone Paimin.
Bapake sajak kaget, banjur ngguyu kepingkel-pingkel. Nanging banjur bapake ngedika,” Wis, Mas Min, wis tak turunke. Panglaris iku mau ya kabeh sing tak omongke marang Mas Min, ya kuwi kunci bebakulan.
SEPISAN LAN PUNGKASAN
Wektu kuwi aku lagi muggah kelas 5. Nalika mlebu kelas, ana murid
anyaran lanang sing teka saka papan adoh. Nanging murid anyar kuwi ora
biyasa. Dheweke duwe cacat awak. Sikile sengkleh siji sing tengen, awake
gering, lan rambute rada arang, nyaris gundul. Pokoke mesakake banget
perawakane.Ing dina sepisan muggah kelas kuwi, Bu Guru ndawuhi saben murid kanggo ngenalkake awake dhewe-dhewe ing ngarep kelas.. saiki gilirane cah anyaran lanang mau ngenalkake awake. Dheweke digeguyu kanca-kanca liyane, kelas dadi rame, bocah-bocah padha cekakakan. Bu Puji, wali kelasku ndawuhi murid-murid meneng. Nanging yo dasare bocah tetep ora bisa meneng, bocah-bocah ngempet ngguyu nganti rupane abang. Maksude kareben ora diseneni Bu Guru.
Mlakune cah anyaran mau nagnti keseret-seret. Wektu dheweke ngadek sikile gemeter. Ing ngarep kelas, banjur dheweke ngenalke awake.
” Je . . jeneng . . jenengku . . Ad . . Adri ” jarene gagap. ” A . . aku . . sa . . saka . . ess . . SLB Harapan 1 .”
Kanca-kanca sing awit mau ngempet ngguyu, dadi ribut. Sanajan mengkono anggone Adri ngomong tetep diteruske. Ana rasa mesakake sumelip ing atiku.
Adri mesti mangkat paling gasik ning sekolah. Sesuk esuk, pas Adri lagi mlaku karo nggawa buku saktumpuk, sikile disandung karo kancaku sing gaweane ngenyek Adri. Dheweke tiba, bukune morak-marik ning jubin. Atiku trataban weruh kedadean kuwi. Ora ana sij-sijia kancaku sing arep nulungi Adri. Malah padha nggeguyu, ana sing mung ndeloki kanthi rasa jijik. Aku langsung ngadek, aku arep nulungi Adri karo mberesi buku-bukune Adri sing morak-marik mau. Adri banjur ngucapkake maturnuwun karo aku, tangane isih ngebut-ngebutke klambine sing reged.
Ing sekolah, Adri ora nduwe kanca. Kanca-kanca sing lanang malah pada ngenyeki awake Adri. Ana sing ngenyek nganggo omongan lan ana sing ngenyek karo niru-niru solah bawane Adri. Nalika kanca-kanca sing wedhok ora gelem cedhak-cedhak karo Adri. Amarga perawakane Adri sing cacat mau. Wiwit prastawa pas aku nulungi Adri, dheweke dadi seneng nyedhaki aku. Adri wis nganggep aku dadi kancane. Aku yo narima wae, kanggo aku kabeh kuwi kancaku. Aku ora mbeda-bedakake kanca. Nanging aku ora cedhak-cedhak banget karo Adri, mung kanca biyasa. Soale aku nduwe kanca kenthel dhewe. Aku ora ngerti nek Adri nganggep aku dudu kanca biyasa.
Nganti ing sawijining dina, pas aku lan kanca-kanca kenthelku lagi padha ngumpul, Adri teka banjur srawung marang aku lan kanca-kanca. Pas aku lan kanca-kanca jajan, yo ditutke karo Adri. Pokoke ning endi-endi aku lan kanca-kancaku ditutke. Wis ngrasa rak kepenak, aku ngusir Adri nanging carane alus. Adri malah saya nyedhaki aku, aku sing lagi sensitif dadi mbentak Adri. Karo kaget, Adri mlayu mboh ning endi.
Udakara patang wulan sakbanjure kuwi, Adri wis seminggu ora mlebu sekolah. Aku dadi goreh. Pikiranku ngentha-entha ngapa Adri ora mlebu sekolah nganti seminggu lan ora ana kabar ngenani Adri.
Bali sekolah, aku sakanca sekelas nggoleki omahe adri kanggo mastikake kabare Adri. Aku lan kanca-kanca njaluk alamat omahe Adri marang Bu Guru.
Aku lan kanca-kanca mlaku muter-muter nggoleki alamat omahe Adri. Nganti tekan ing perumahan gedhe. Omah-omahe megah kaya gedung. Banjur dhewe tekan ing ngarep omah sing ora kalah gedhene karo tanggane. Aku ndodog lawang omahe sing gedhe dhuwur saka kayu jati. Ora let suwe, saka njero, ibuke Adri mbukake lawang. Ibune nduwe paras sing ayu, nanging mripatne kethok bengkak kaya bar nangis. Ibune Adri manggakake dhewe mlebu. Aku sakanca-kanca isih mlengo ndhelok omahe Adri sing megahe kaya gedung.
Ibune Adri wis ngerti tekane dhewe arep nakoni Adri. Karo ngomong mripate mbrambang. Ibune crita nalika wiwit cilik Adri duwe penyakit sing serius. Wis pirang-pirang kali Adri nglakoni terapi, karo ngombe obat-obatan saka dokter utawa obat-obatan tradisional kayata jamu. Ibune Adri nalika crita mandheg sedela, mripate nerawang ing langit-langit omah.
” Wiwit cilik, Adri ora nduwe kanca. Biyasane wong-wong padha ora gelem cedhak-cedhak Adri amarga perawakane sing cacat. Sanajan mengkno, Adri ora tau isin utawa ngeluh karo keadaane. Dheweke pengen banget mlebu sekolah umum kanggo nggolek kanca. Sadurunge Adri sekolah ning SLB. Adri wis ditinggal Bapake wiwit umur 6 taun, gara-gara bapak nduwe penyakit sing padha karo Adri. ” critane Ibune Adri, Bu Neli.
”Lha Bu, saiki Adri ting pundi? ” pitakonku nyela critane Bu Neli. Aku wis ora sabar, atiku wis dagdigdug ora karuan. Pikiranku wis ning endi-endi.
Bu Neli malah nunduk, ” Adri wis nyusul Bapake.” wangsulane Bu Neli. Kanthi rasa ora percaya, aku lan kanca-kanca liyane nangis ing kono. Aku wis ora bisa ngmong apa-apa. Dadi Adri wis meninggal ? Ngopo cepet banget ? Aku durung sempet njaluk ngapura marang Adri.
Teka-teka Bu Neli takon, ”Iki ndak Dek Olin?” Aku manthuk alon. Banjur Bu Neli maringi lipetan kertas saka kantonge. Aku ndredeg.
” Sadurunge lunga, Adri pesen karo Ibu kareben surat iki diaturake Olin. Adri pengen ngucapake maturnuwun amarga Dek Olin gelem dadi kancane Adri. Dek Olin pancen kanca sepisan lan pungkasane Adri.”
Aku mbuka lipetan kertas mau. Atiku trenyuh, aku nangis sesenggrukan maneh ing kono. Nyatane Adri isih nganggep aku kancane, malah sahabate.
” Dri, aku njaluk ngapura yo .. .”
Katresnan Sejati Ora Teka Bola Bali
Katrêsnan iku pancèn naté ånå. Råså iku pancèn naté dak rasakaké.
Aku ora bisa sélak… Aku ora bisa ngapusi atiku… Dhúh Gusti nyuwún
pangapuntên déné raós punika taksíh njanggêt wóntên manah kulå íngkang
ringkíh.“Dhík Santi, kapan têkamu…? Aku kók ora dikabari yèn sliramu arêp têkå…?” pitakóné nalikå wêrúh aku nèng dalêmé Budhé, yå Ibuné mas Pramónó.
“Lagi waé kók mas ….kirå-kirå sakjam kêpungkúr”.
“Åpå karo garwamu? Ndi aku péngín kênalan. Pas sliramu dadi mantèn kaé aku ora biså jagóng, amargå tugas nyang luwar Jawa”. Mas Pram gagéyan mlêbu omah nggolèki bojoku …. nangíng nganti mubêng-mubêng ora kêtêmu.
“Lha êndi…?” takóné bali marang aku.
“Såpå tå mas síng panjênêngan golèki? Lha wóng aku têkå ijên kók …!” kandhaku.
“Kók ngono? Åpå garwamu sibúk, nganti ora bisa ngêtêraké sliramu réné…?!”
“Yå ora sibúk…. Nangíng ora ånå…!”
“Ora ånå … piyé?”
“Ora ånå wêktu kanggo aku…,” wangsulanku rådå cuwå.
“Ah kók ånå-ånå waé… Gèk kåyå ngåpå tå gawéyan iku… Nganti tégå nguciwakaké adhiku síng ayu dhéwé ngéné iki…!” kandhané bantêr.
“Åpå aku ayu tênan tå mas…?” aku mbédå mas Pram.
“Lha iyå tå…. mósók yèn ora, aku nganti kayungyún… Nangíng trêsnaku ora naté éntúk ati…“
“Mak plêng rasaníng atiku, lårååå…. bangêt….. Oh …. mas Pram. Upåmå panjênêngan ngêrti sêjatiníng atiku…, sêjatiníng rasaku… Alón lúhku tumètès…, nangíng énggal tak usap nganggo tangan…
“Mas ora usah nggodhå aku kåyå ngono. Njênêngan kuwi yå ånå-ånå waé. Aku mundhak têrsanjúng lho mêng…!” aku isíh mbudidåyå ngguyóni.
Tênan yå mas aku nyuwún kanthi bangêt
Pancèn kabèh mau bênêr. Nangíng kêrsaníng wóng tuwå síng ora bisa dak sélaki. Budhé ora kêrså yèn mas Pram jêjodhowan karo aku mêrgå isíh misanan. Kamångkå sêjatiné mas Pram kuwi putrå angkaté Budhé.
Lha Budhé tansah nutupi marang såpå waé, ugå mas Pram, yèn mas Pram iku putrå pupón.
Dadi Budhé mati-matian mênggak iki kabèh, sênajan aku ngêrti yèn pênggalihé sêjatiné ajúr amargå kudu maprasi thukulé katrêsnan antarané aku lan mas Pram.
“Åjå yå… ndhúk…, tênan åjå yå… Émana marang Budhé…. mêsaknå Budhé yå… Åjå nganti mbók tåmpå trêsnané masmu…. Iku ora apík, amargå piyé-piyéå mas Pram iku kangmasmu dhéwé…“ Budhé tansah ngêndikå mangkono. Sêríng bangêt, nganti suwé-suwé aku risíh dhéwé.
Sêjatiné Ibuku wís pirså sakabèhé kuwi, nangíng yå amargå mêsakaké lan ngajèni pênggalihé Budhé, mulå aku yå didhawuhi ngêdóh såkå mas Pram. ”Wístå åjå mbók turuti atimu. Énggal golèkå pacar liyå bèn pênggalihé Budhému ayêm…“ mangkono ngêndikané Ibu makapíng-kapíng.
Suwé-suwé aku yå pasrah, sênajan sêjatiné atiku abót, abóót… bangêt. Aku ora biså ngapusi atiku, aku ora bisa sélak yèn råså trêsna iku pancèn ånå. Bapak banjúr ngutús aku pindhah sêkolah mênyang kuthå liyå kang adóh såkå mas Pram karêbèn critané tamat lan sêminé katrêsnan ora tansåyå ngrêmbuyung.
Róng taún såkå kuwi, aku duwé kênalan kang sajaké ngajak sériús.
Yå wís… sênajan ati iki isíh lårå, nangíng aku kêpéngín nudúhaké marang såpå waé – utamané Budhé, yèn aku bocah kang “tahu diri”… bocah kang bisa ngêrtèni pênggalihé wóng tuwå. Mula sênajan lagi têlúng sasi nggónku kênalan, têrús diajak rabi, aku manút waé.
Pancèn tênan, ati iki ora biså gampang ditåtå. Råså iki ora gampang diapusi. Barêng wís nêm sasi aku omah-omah, atiku kåyå suwúng …, sêpi… pêríh. Såpå tå sêjatiné síng manggón nèng njêro atiku? Mas Pram apa bojoku?
Ah… bingúng aku… Ladènanku kang adhêm gawé cuwaníng bojoku. Aku ora maido yèn dhèwèké dadi sêríng plêsír karo kanca-kancané. Arang mulíh, arang gunêman, yå… dadi arang sak kabèhé. Aku pasrah, aku ora duwé dåyå. Aku pancèn salah.
“Mas, aku arêp tilík wóng tuwaku yå…!” Aku pamít bojoku, aku kêpéngín golèk dalan kanggo mêtu såkå råså bingúngku iki.
“Yåwís… Níng aku sibuk ora bisa ngêtêraké …“ bojoku pancèn sabar síng sak tênané.
Bèn kuwi dadi rahasiaku dhéwé.
Sidané aku budhal dhéwé …, lan aku sowan Budhé. Aku kêtêmu manèh karo Mas Pram.
“Mas Pram, piyé yèn mêngko bêngi aku panjênêngan têraké mlaku-mlaku …? Wís kangên kutha iki…Wís suwé ora mulíh …. Níng yèn ora ånå síng cêmburu lho…!”
“Åjå anèh-anèh dhík … Síng cêmburu durúng laír, dadi tênang waé…“
“Kók iså durúng laír tå mas… ?”
“Lha iyå tå… wóng trêsna sêjati ngono ora têkå bola-bali…“
Atiku mak tratab. Aku mênêng éthók-éthók ora krungu waé, angèl anggónku arêp mangsuli.
Sidané bêngi iku aku lan mas Pram mlaku-mlaku, kêmpút ngubêngi kuthå, nêkani panggónan síng biyèn naté dadi panggónan dolan. Dhúh Gústi…, kawulå nyuwún pangapuntên. Punikå sanès mblénjani janji…, punikå sanès lampah sèdhèng, kawulå namúng badhé padós margi, margi íngkang padhang kanggé kawulå lan mas Pram.
“Mas…, sêjatiné aku arêp crita yèn sêjatiné atiku iki yå lårå… lårååå bangêt lho mas…, nalikå lungguhan, aku mbukak rêmbugan.
“Lårå piyé dhík…? Åpå garwamu nglarani atimu…?” mas Pram takón sajak kagèt.
“Dudu … dudu kuwi mas, aku yå ngrasakaké kåyå síng panjênêngan rasakaké. Nangíng kabèh kudu dak sélaki…, kudu dak buwang adóh sênajan angèl… Amargå aku kêpéngín ngajèni pênggalihé Budhé… !”
“Åpå iyå dhík…? Åpå iyå ngono…? Dadi saksuwéné iki kabèh dadi mistêri…, dadi sandiwårå …?”
“Tênan mas… Kabèh iki åjå nganti ånå síng mangêrtèni. Aku lan panjênêngan wís diwåså, kudu bisa milah-milih êndi síng pantês lan síng ora pantês. Cukúp awaké dhéwé waé síng ngêrti. Gústi Allah ora saré kók, mugå-mugå tansah paríng pêpadhang marang awaké dhéwé. Aku lêgå mêrgå panjênêngan wís ngêrti isiníng atiku síng sak tênané…. dadi åjå nganggêp múng panjênêngan dhéwé síng lårå, nangíng ayo lårå iki kita dadèkaké pamêcút kanggo ngadêg luwíh jêjêg, mlaku luwíh bantêr lan nglairaké katrêsnan anyar, sênajan múng dilambari wêlas asíh marang liyan…“ tangísku ora kênå dak êmpêt.
Mas Pram mlongo, kêmbêng-kêmbêng ora bisa wangsulan.
“Tênan ya mas… Aku nyuwún kanthi bangêt, ayo nyawang ngarêp… Anggêpên aku adhikmu tênan sênajan gêtíh kita ora pådhå. Golèknå aku mbakyu kang biså dak dadèkaké pêlabuhanku, aku arêp nitipaké panjênêngan…. kangmasku, supåyå ditrêsnani kåyå aku adhiné kang nrêsnani panjênêngan”.
Sêpi… ora ana manèh kang biså dak ómóngaké, atiku wis plóng!
Yå iki síng dak péngini. Nutúp crita lawas lan mbukak lakón anyar.
Sésuké aku bali…, bali marang bojoku priyå kang kudu dak trêsnani, sênajan múng lêlambaran wêlas asíh. Amargå katrêsnan sêjati pancèn ora têkå bola-bali.
No comments:
Post a Comment